Współczesne pszczelarstwo ukształtowało się na Sądecczyźnie w początkach XIX wieku. W tamtym czasie pszczoły hodowano w kłodach lub kószkach. Gdzieniegdzie, na południowych kresach kraju, można było jeszcze napotkać barcie ukryte w pniach drzew, choć już wtedy należały one do rzadkości.
W Małopolsce pod zaborem austriackim najstarszą organizacją pszczelarską jak pisze Stanisław Mendrala w „Pszczelarzu Polskim” (zeszyt 7-8/1947) było Galicyjskie Towarzystwo Pszczelniczo – ogrodowe, którego prezesem był nasz znakomity uczony dr Teofil Ciesielski. „Dla członków tego Towarzystwa założył i redagował on w latach 1875-1914 miesięcznik pszczelarski „Bartnik Postępowy”.
Na terenach południowo-wschodnich w latach po I wojnie, od Krakowa aż po Bieszczady, ludność chętnie oddawała się pszczelarzeniu; na wsiach niemal każdy gospodarz, obok typowego gospodarskiego inwentarza, posiadał kilka uli. Istniała sekcja pszczelarstwa przy Towarzystwie Ogrodniczym w Krakowie, ale obejmowała bardzo małą ilość pszczelarzy. W 1918 roku, utworzono Związek Powiatowych Towarzystw Pszczelarskich mający działać na terenie województwa krakowskiego. W 1921 roku Wojewódzki Związek Powiatowych Towarzystw Pszczelarskich liczył już 2500 członków, mając swoją organizację w każdym powiecie województwa, urządzały one wykłady i kursy prelegenci pracowali bezpłatnie. Prowadzono także „Akcję cukrową”. We wrześniu 1939 r., po zakończeniu działań wojennych praca organizacji pszczelarskich na ogół zamarła a wiele pasiek uległo całkowitemu zniszczeniu.
Władze okupacyjne 1941 r. powołały Związek Pszczelarzy Dystryktu Kraków Ze sprawozdania pracy tego Związku za okres pięciu miesięcy 1942 roku wynika że Dystrykt posiada 25.640 pszczelarzy z 118.398 pniami Pomiędzy członków Związku rozprowadzono wiosną 1941 r. 226.738 ton cukru, a jesienią tegoż roku przyjęto 103.834 kg miodu. W zakresie higieny pasiek Związek intensywnie szkolił rzeczoznawców (450 pszczelarzy) W ten sposób w każdym powiecie było 10 rzeczoznawców, których zadaniem było skontrolowanie co roku wszystkich pasiek w swoim rewirze Zadaniem rzeczoznawców oprócz wykrywania chorób pszczelich było udzielanie wskazówek w zakresie gospodarki pasiecznej.
1945 roku w Krakowie zawiązał się Tymczasowy Zarząd Wojewódzkiego Związku Pszczelarzy w Krakowie. W poszczególnych powiatach powołano Powiatowe Związki Pszczelarzy, te zaś powołują Miejscowe Związki Pszczelarzy. W skład organizacji wchodziło 15 Powiatowych Związków Pszczelarzy oraz 123 Miejscowe Związki Pszczelarzy liczące 15.487 członków, którzy posiadali 91.042 rodziny pszczele w tym: 523 w kłodach, 24.929 w ulach warszawskich poszerzonych, 52.200 słowianach, 8046 dadantach, 2075 polskich nadstawowych oraz 3259 innych.Wśród podstawowych przedsięwzięć organizowanych przez Związek wymienić należy: działalność oświatową, walkę z chorobami pszczół, zaopatrzenie pszczelarzy w cukier, samopomoc w odbudowie pasiek, nasadzenia drzew i krzewów miododajnych
W 1948 roku, działalność Związku została przerwana decyzją władz administracyjnych. Wówczas to organizacje pszczelarskie zostały włączone do Związku Samopomocy Chłopskiej, gdzie działały jako zrzeszenia. Nowa nazwa brzmiała: „Związek Samopomocy Chłopskiej, Wojewódzki Oddział Zrzeszenia Pszczelarzy”. Po tej decyzji działalność pionu pszczelarzy w Związkach SCH z czasem zamarła. Po śmierci Stalina i w związku z częściową liberalizacją systemu sprawowania władzy przez PZPR w 1957 roku postanowiono reaktywować wojewódzką organizację pszczelarską o nazwie: „Związek Pszczelarzy Województwa Krakowskiego” Prezesem Związku został Antoni Chwałkowski z Bochni. Związek liczył ok. 4000 członków zrzeszonych w 150 Miejscowych Kołach Pszczelarzy oraz 17 powiatowych oddziałach Związku. Bardzo trudną sytuację finansową Związku usiłowano rozwiązać poprzez rozwijanie działalności handlowej przez komisową sprzedaż we współpracy przedsiębiorstwem „Las”. Jednak sytuację rozwiązała dopiero współpraca z Z Wojewódzkim Związkiem Kółek i Organizacji Rolniczych, a także z OSP „Pszczelarz” zgodnie z zawartym porozumieniem Związek przekazał Okręgowej Spółdzielni Pszczelarskiej „Pszczelarz” (OSP Pszczelarz) dotychczasową działalność handlową Związku w zakresie rozprowadzania sprzętu pszczelarskiego. W 1961 roku przywrócono nazwę Wojewódzki Związek Pszczelarzy w Krakowie oraz postanowiono, że Związek będzie działał w ramach Wojewódzkiego Związku Kółek Rolniczych, która to przynależność miała miejsce do 1981 roku.Tak więc, mając do tego dodatkowe wsparcie finansowe z Polskiego Związku Pszczelarskiego, Spółdzielni „OSP Pszczelarz” jak i Wojewódzkiej Rady Narodowej mógł rozwijać działalność merytoryczną wśród pszczelarzy.
Na podstawie wspomnień Pana Kazimierza Witowskiego członkowie Koła Pszczelarzy Stary Sącz ponownie zaczęli spotykać ok. 1966 roku pod przewodnictwem Prezesa Józefa Maurera, służąc sobie wzajemnie pomocą w formie konsultacji między członkami Koła, wzajemnymi szkoleniami i uzyskując pomoc od jednostek rządowych w formie cukru.
1972 odbył się w Kamiannej I-wszy Sądecki Dzień Pszczelarza, na którym zrodziła się inicjatywa budowy Domu Pszczelarza. W 1975 roku miał miejsce nowy podział administracyjny kraju i w tymże roku z inicjatywy Ks. Ostacha powołano Wojewódzki Związek Pszczelarski w województwie nowosądeckim w którego strukturach znalazło się Koło Starosądeckie. Według wspomnień Pani Niny Mirek-Nieznajomskiej ok. 1978 roku Prezesem Koła został Franciszek Mirek. Członkowie Koła płacili składki, prenumerowali prasę pszczelarska, Spółdzielnia Owocowo – Pszczelarska w Nowym Sączu organizowała kursy dla młodych adeptów pszczelarstwa, pszczelarze mieli możliwość zakupu sprzętu, a także sprzedaży produktów. W 1980 roku zaobserwowano pierwsze ognisko warrozy w Polsce, zaistniała konieczność zakupu leków, nie bez znaczenia w okresie kartkowych przydziałów cukru była możliwość jego zakupu przez Związek, , a zaopatrzenie w sprzęt pasieczny było możliwe tylko w ramach przydziału, co również było impulsem do zrzeszania się w szeregach Związku. W 1981 roku WZP wystąpił ze struktur Wojewódzkiego Związku Kółek Rolniczych, od 1983 roku Ministerstwo Rolnictwa zaprzestało dotowania Związku, Ks. Ostach namówił do partnerstwa ówczesnego prezesa koła powiatowego Wincentego Ziębowicza. brać pszczelarską z całej rejonu, a także Centrala Spółdzielni Ogrodniczo-Pszczelarskiej (CSOiP). I tak pod Jego egidą i przy dużym udziale pomocy rzeczowej i finansowej Dom Pszczelarza zbudowano w latach 1978-1983. członkowie starosądeckiego koła przepracowali po 10 dniówek przy tej budowie, która miała stać się miejscem krzewienia wiedzy i wymiany doświadczeń dla całego regionu.
W 1989 roku zapoczątkowana została transformacja ustrojowa dotychczasowego systemu polityczno- gospodarczego. Wolnorynkowa rzeczywistość „zwolniła” też państwo od skupu miodu, drożały środki produkcji w konsekwencji czego systematycznie spadała opłacalność działalności pszczelarskiej. W tej nowej rzeczywistości nastąpił rozpad organizacji działającej pod przewodnictwem Ks. Ostacha. Na podstawie wspomnień Pani Marii Długosz w roku 1994, prezesem starosądeckiego koła został Wincenty Długosz, starając się prowadzić organizację w trudnym czasie transformacji. W tym czasie z inicjatywy Koła organizowano liczne szkolenia własnych członków, ale także szkolenia wyjazdowe w sąsiednich kołach, korzystano z zaproszeń na szkolenia do zaprzyjaźnionych pasiek.
W 1997 z inicjatywy Janusza Kasztelewicza powołano do życia Karpacki Związek pszczelarski do którego wstąpiła część terenowych organizacji pszczelarskich, między innymi część członków Starosądeckiego Koła Pszczelarzy, pozostali członkowie tego koła utworzyli odrębną strukturę o nazwie Koło Pszczelarzy Kinga wstępując do Polskiego Związku Pszczelarzy. Dom Pszczelarza w Kamiannej mocą porozumienia pozostał własnością Polskiego Związku Pszczelarskiego. W ramach rekompensaty Karpacki Związek Pszczelarzy nabył budynek przy ul. Długosza w Nowym Sączu. Dziś to siedziba władz KZP. Karpacki Związek Pszczelarzy zrzesza 30 – Kół Pszczelarskich, na terenach Powiatów: Nowosądeckiego, Nowotarskiego, Gorlickiego, Limanowskiego, Tatrzańskiego i Koło Lubień z Powiatu Myślenice.
W 2004 roku Polska została przyjęta do Unii Europejskiej uzyskując od 2005 roku dostęp do środków finansowych w ramach różnych projektów wsparcia w tym i działalności pszczelarskiej. W roku 2006 prezesem Starosądeckiego Koła został Czesław Śmierciak, w czasie jego kadencji Koło koncentrowało działalność w szczególności na: integracji poprzez częste spotkania i szkolenia a także pozyskiwanie nowych członków. Zwalczaniu pszczelich chorób w tym głównie warrozy. Zachęcaniu pszczelarzy do podnoszenia kwalifikacji, stosowania nowoczesnych metod pracy. Związek w ostatnich latach starał się maksymalnie wykorzystać wsparcie pszczelarstwa ze środków Unii Europejskiej i dopłat Rządu.
W ciągu ostatnich 20 lat działania Koła Pszczelarskiego Stary Sącz, liczba członków zwiększyła się z 39 w 2000 roku, do 66 w roku 2021, zaś ilość rodzin pszczelich, będących pod ich opieką z 970, powiększyła się do 1870.
Z braku dostępnych archiwów Koła, obecny zarząd z inicjatywy prezesa Piotra Czerneckiego postanowił odtworzyć historię Starosądeckiego Koła Pszczelarzy na podstawie pozyskanych dokumentów innych organizacji, artykułów z pszczelarskich czasopism i wspomnień żyjących świadków (Pana Kazimierza Witowskiego, Pani Niny Mirek-Nieznajomskiej, Pani Marii Długosz, Pana Narcyza Kędziory i Państwa Sabiny i Mieczysława Mastalerz) z pomocą i dużym zaangażowaniem Pani Ewy Wroniewicz oraz Pani Anny Machalicy.